Welcome to Cambodia!
Door: annerobinincambodja
Blijf op de hoogte en volg Anne Waaijer
15 September 2010 | Cambodja, Khett Siem Reab
En toen was het toch echt 14 september, de dag van ons vertrek. Om 18.30 uur hadden we met vrienden en familie voor de gate afgesproken om nog even wat te drinken met elkaar. Het bagage afdroppen had nog wel even wat voeten in de aarde, want ik (Anne) had natuurlijk weer een kilo teveel in haar koffer gestopt. Gelukkig konden wat schoenen nog bij Robin in haar handbagage, probleem opgelost! Een uurtje later zijn we door de douane gegaan, wat toch wat moeilijker was dan verwacht. We waren natuurlijk allebei zenuwachtig voor de grote reis die ons te wachten stond en we beseften dat we iedereen toch wel gingen missen. Na wat traantjes liepen we dan toch door de paspoortcontrole en was onze reis begonnen! We konden even rustig ademhalen, want we waren flink gestresst!
Toen we mochten boarden kwamen we erachter dat onze vlucht eerst landde in Bangkok en dan doorvloog naar Taipei. Robin vroeg zich even af waar dat ook alweer lag en ik dacht daar ook hardop over mee. Een jongen naast ons in de rij kon ons dat wel even uitleggen, waarna hij vroeg of wij daarheen gingen. Ja natuurlijk gaan wij daarheen en daarom hebben we geen idee waar het ligt! Hij had zelf ook wel een beetje door dat het niet zo’n slimme vraag was, maar ja, daar zijn wij ook goed in natuurlijk. Wij hadden een hele fijne plek in het vliegtuig, omdat we bij de nooduitgang zaten, dus lekker extra beenruimte! Toen bleek dat er ook nog een hele leuke perser tegenover ons kwam zitten (vond Anne dan), kon het natuurlijk helemaal niet meer stuk. Na een beetje geklets over Hello Kitty en opleidingen, vraag me niet wat de overeenkomst is, gingen we door de wolken en zaten we in de lucht! Gelukkig zat er ook een erg aardige man achter ons, die niet wilde dat we onze handbagage in het vak boven ons hoofd deden, want daar zat die van hem al. Robin had meteen al haar eerste aanvaring van de reis, terwijl ze nog niet eens op haar stoel had gezeten. ‘Ja hij moet niet tegen mij beginnen, ik heb net staan te janken omdat we weg gaan, begint hij over z’n bagage!’ Die man ging na het opstijgen gelukkig een paar rijen naar achter, omdat daar nog ruimte was, en dat moest ie natuurlijk nog even aan Robin laten weten. Die zat zich de eerste paar uur van de reis op te vreten. Maar met een hete maaltijd, twee leuke films, veel drinken en een ontbijtje kwamen we de 10 uur goed door. Maar slapen werd hem niet helemaal, helaas. Dus we kwamen wel een beetje moe Bangkok Airport binnen. We waren nog een beetje aan het stressen of we wel de goede vlucht konden vinden en of we nog opnieuw in moesten checken met of zonder bagage, maar uiteindelijk hadden we dit binnen 5 minuten uitgevogeld. Toen we naar de gate wilden lopen, bleek wel dat deze aan de andere kant van het vliegveld lag. En toen we ons vliegtuig zagen dachten we al helemaal dat we nooit in Cambodja aan zouden komen. Een heel klein vliegtuigje met propellertjes dat elk moment in elkaar kon storten stond op ons te wachten. Toen we eenmaal opgestegen waren (en dat ging nog niet zo makkelijk) was het toch wel een hele leuke vlucht, omdat we naar beneden konden kijken en zo heel Thailand en Cambodja zagen liggen. We waren er dus echt! Er moest natuurlijk nog even een foto van het vliegtuig gemaakt worden, kleine botsing, doet er nu even niet toe;)
We stapten het vliegtuig uit en wilden er eigenlijk meteen weer in, want de hitte was echt niet te harden. We zweetten ons meteen helemaal dood, zo warm en vochtig was het. Siem Reap heeft een heel klein vliegveldje, waar we ons visum moesten halen en door de paspoortcontrole moesten en dat vonden al de mannen die er werken wel heel speciaal. We werden aangestaard, aangesproken en weet ik veel wat nog meer. En volgens Robin doen alle mannen dit, dus dat wordt nog leuk!
Gelukkig had ik onze koffers al op de bagageband gespot, dus die waren ook meteen terecht! Robin viel bijna om toen ze haar backpack opdeed, maar het lukte!
We liepen naar buiten en daar zagen we Theavy staan, onze projectleidster. Onze spullen werden in een tuktuk geladen en daar gingen we dan naar ons vrijwilligershuis. De eerste cultuurshock was een feit. We reden over de ‘hoofdweg’ van Cambodja en dat was echt niet normaal. Het waaide ook nog een beetje, zodat al het stof heerlijk op ons neerdwarrelde. Maar wat we daar allemaal zagen, kan je bijna niet uitleggen op deze manier. Sowieso alle voertuigen die door elkaar en praktisch over elkaar rijden: tuktuk’s, auto’s, bussen, scooters met 4 mensen erop, fietsen, etc. Langs de kant van de weg staan allerlei krotten waar mensen in leven, blote jongetjes die rondlopen, kindjes die met vuur (letterlijk) spelen, uitgemergelde koeien en ga zo maar door. En dan vlak naast zo’n kort staat ineens een gigantisch luxe hotel. En dit gaat dan nog zo’n 10 km door. Je kan arm en rijk niet opvallender naast elkaar zetten, het verschil is echt gigantisch. We konden eigenlijk alleen maar kijken en dingen zeggen als: ‘Kijk nou….’ En ‘Dat is toch niet normaal!’ Nou dan moet je bij mij zijn, want ik krijg altijd spontaan medelijden met al die mensen.
Ineens gingen we van de grote weg af, een soort van modderpaadje op met allerlei kuilen waar water in lag. De tuktuk schudde heen en weer, en dat was nog best een soort van eng, dus wij een beetje gillen en lachen. Allemaal mensen ons natuurlijk de hele rit aanstaren en wij vrolijk naar ze gezwaaid. Ze zijn wel allemaal heel erg aardig, daar kunnen Nederlanders nog een puntje aan zuigen.
Maargoed, aan dat weggetje lag dus ons vrijwilligershuis. We werden meteen rondgeleid door Theavy en heel fijn, het ging regenen. We moesten natuurlijk meteen de huisregels leren, want op schoenen kom je het huis zeker niet in. Ook met elektriciteit moet je zuinig omgaan, en elke ochtend mag je in het ontbijtboek opschrijven wat je graag wilt eten. En ook ‘lui’ is hier een besmet woord, want lui zijn mag je zeker niet. Al die luie mensen die niet hun eigen was willen doen of de vaatwas netjes opruimen, daar zijn ze helemaal niet van. Er woont een heel aardig gezin in het huis, wat het ontbijt voor ons maakt, schoonmaakt en één keer in de week voor ons kookt. Ze zijn echt heel erg vriendelijk en een beetje giechelig als we ze wat vragen. We hebben wel geluk met onze kamer; we hebben twee grote bedden en een kast voor ons allebei. We delen een badkamer met een jongen naast ons. Leuk detail: de badkamer is deels buiten, waardoor gluurders door de spleetjes van de bamboetakken naar ons kunnen gluren als we staan te douchen. ook is het koude water wel even wennen, maar het is hier zo warm, dat je er wel even lekker van afkoelt. Er zitten in totaal 15 vrijwilligers in het huis, en we gaan met zn 7en aan de introductie beginnen morgen. We hebben snel even geskypt met onze moeders en toen gingen we met iedereen beneden avondeten. Dat was wel even gek, want je kent al die mensen natuurlijk niet, en iedereen praat Engels met elkaar. Veel komen ook wel uit Ierland, Engeland of Australië, maar er zijn ook een aantal Duitsers bij en een Noors meisje. Wij zijn de enige Nederlanders. Iedereen was al druk in gesprek, en aangezien wij altijd (bijna) Nederlands praten, moesten we er wel even inkomen. Heel veel van de meisjes en jongens die er zijn hebben al veel gereisd of zijn van plan dit nog veel te gaan doen. Er is zelfs een meisje wat al 11 maanden in Cambodja is, en zichzelf er helemaal ziet wonen. Ik vond het wel heel gaaf om al die ervaringen van iedereen te horen en iedereen was ook heel geïnteresseerd in elkaars verhalen en afkomst. We werden meteen mee uit gevraagd, maar we hebben toch maar even nee gezegd, omdat we echt omvallen van de slaap. Ook al is het nu in Nederland pas half 5 ’s middags, we hebben de hele nacht overgeslagen in het vliegtuig, dus we hebben wat in te halen! Morgen begint om 10 uur ’s ochtends onze oriëntatiedag en gaan we allerlei dingen doen en leren. We zijn benieuwd!
We houden jullie op de hoogte van al onze avonturen. Volgens iedereen gaat de tijd hier heel snel voorbij, dus die 2 maanden zullen we omvliegen!
Dikke kus, Anne & Robin
Toen we mochten boarden kwamen we erachter dat onze vlucht eerst landde in Bangkok en dan doorvloog naar Taipei. Robin vroeg zich even af waar dat ook alweer lag en ik dacht daar ook hardop over mee. Een jongen naast ons in de rij kon ons dat wel even uitleggen, waarna hij vroeg of wij daarheen gingen. Ja natuurlijk gaan wij daarheen en daarom hebben we geen idee waar het ligt! Hij had zelf ook wel een beetje door dat het niet zo’n slimme vraag was, maar ja, daar zijn wij ook goed in natuurlijk. Wij hadden een hele fijne plek in het vliegtuig, omdat we bij de nooduitgang zaten, dus lekker extra beenruimte! Toen bleek dat er ook nog een hele leuke perser tegenover ons kwam zitten (vond Anne dan), kon het natuurlijk helemaal niet meer stuk. Na een beetje geklets over Hello Kitty en opleidingen, vraag me niet wat de overeenkomst is, gingen we door de wolken en zaten we in de lucht! Gelukkig zat er ook een erg aardige man achter ons, die niet wilde dat we onze handbagage in het vak boven ons hoofd deden, want daar zat die van hem al. Robin had meteen al haar eerste aanvaring van de reis, terwijl ze nog niet eens op haar stoel had gezeten. ‘Ja hij moet niet tegen mij beginnen, ik heb net staan te janken omdat we weg gaan, begint hij over z’n bagage!’ Die man ging na het opstijgen gelukkig een paar rijen naar achter, omdat daar nog ruimte was, en dat moest ie natuurlijk nog even aan Robin laten weten. Die zat zich de eerste paar uur van de reis op te vreten. Maar met een hete maaltijd, twee leuke films, veel drinken en een ontbijtje kwamen we de 10 uur goed door. Maar slapen werd hem niet helemaal, helaas. Dus we kwamen wel een beetje moe Bangkok Airport binnen. We waren nog een beetje aan het stressen of we wel de goede vlucht konden vinden en of we nog opnieuw in moesten checken met of zonder bagage, maar uiteindelijk hadden we dit binnen 5 minuten uitgevogeld. Toen we naar de gate wilden lopen, bleek wel dat deze aan de andere kant van het vliegveld lag. En toen we ons vliegtuig zagen dachten we al helemaal dat we nooit in Cambodja aan zouden komen. Een heel klein vliegtuigje met propellertjes dat elk moment in elkaar kon storten stond op ons te wachten. Toen we eenmaal opgestegen waren (en dat ging nog niet zo makkelijk) was het toch wel een hele leuke vlucht, omdat we naar beneden konden kijken en zo heel Thailand en Cambodja zagen liggen. We waren er dus echt! Er moest natuurlijk nog even een foto van het vliegtuig gemaakt worden, kleine botsing, doet er nu even niet toe;)
We stapten het vliegtuig uit en wilden er eigenlijk meteen weer in, want de hitte was echt niet te harden. We zweetten ons meteen helemaal dood, zo warm en vochtig was het. Siem Reap heeft een heel klein vliegveldje, waar we ons visum moesten halen en door de paspoortcontrole moesten en dat vonden al de mannen die er werken wel heel speciaal. We werden aangestaard, aangesproken en weet ik veel wat nog meer. En volgens Robin doen alle mannen dit, dus dat wordt nog leuk!
Gelukkig had ik onze koffers al op de bagageband gespot, dus die waren ook meteen terecht! Robin viel bijna om toen ze haar backpack opdeed, maar het lukte!
We liepen naar buiten en daar zagen we Theavy staan, onze projectleidster. Onze spullen werden in een tuktuk geladen en daar gingen we dan naar ons vrijwilligershuis. De eerste cultuurshock was een feit. We reden over de ‘hoofdweg’ van Cambodja en dat was echt niet normaal. Het waaide ook nog een beetje, zodat al het stof heerlijk op ons neerdwarrelde. Maar wat we daar allemaal zagen, kan je bijna niet uitleggen op deze manier. Sowieso alle voertuigen die door elkaar en praktisch over elkaar rijden: tuktuk’s, auto’s, bussen, scooters met 4 mensen erop, fietsen, etc. Langs de kant van de weg staan allerlei krotten waar mensen in leven, blote jongetjes die rondlopen, kindjes die met vuur (letterlijk) spelen, uitgemergelde koeien en ga zo maar door. En dan vlak naast zo’n kort staat ineens een gigantisch luxe hotel. En dit gaat dan nog zo’n 10 km door. Je kan arm en rijk niet opvallender naast elkaar zetten, het verschil is echt gigantisch. We konden eigenlijk alleen maar kijken en dingen zeggen als: ‘Kijk nou….’ En ‘Dat is toch niet normaal!’ Nou dan moet je bij mij zijn, want ik krijg altijd spontaan medelijden met al die mensen.
Ineens gingen we van de grote weg af, een soort van modderpaadje op met allerlei kuilen waar water in lag. De tuktuk schudde heen en weer, en dat was nog best een soort van eng, dus wij een beetje gillen en lachen. Allemaal mensen ons natuurlijk de hele rit aanstaren en wij vrolijk naar ze gezwaaid. Ze zijn wel allemaal heel erg aardig, daar kunnen Nederlanders nog een puntje aan zuigen.
Maargoed, aan dat weggetje lag dus ons vrijwilligershuis. We werden meteen rondgeleid door Theavy en heel fijn, het ging regenen. We moesten natuurlijk meteen de huisregels leren, want op schoenen kom je het huis zeker niet in. Ook met elektriciteit moet je zuinig omgaan, en elke ochtend mag je in het ontbijtboek opschrijven wat je graag wilt eten. En ook ‘lui’ is hier een besmet woord, want lui zijn mag je zeker niet. Al die luie mensen die niet hun eigen was willen doen of de vaatwas netjes opruimen, daar zijn ze helemaal niet van. Er woont een heel aardig gezin in het huis, wat het ontbijt voor ons maakt, schoonmaakt en één keer in de week voor ons kookt. Ze zijn echt heel erg vriendelijk en een beetje giechelig als we ze wat vragen. We hebben wel geluk met onze kamer; we hebben twee grote bedden en een kast voor ons allebei. We delen een badkamer met een jongen naast ons. Leuk detail: de badkamer is deels buiten, waardoor gluurders door de spleetjes van de bamboetakken naar ons kunnen gluren als we staan te douchen. ook is het koude water wel even wennen, maar het is hier zo warm, dat je er wel even lekker van afkoelt. Er zitten in totaal 15 vrijwilligers in het huis, en we gaan met zn 7en aan de introductie beginnen morgen. We hebben snel even geskypt met onze moeders en toen gingen we met iedereen beneden avondeten. Dat was wel even gek, want je kent al die mensen natuurlijk niet, en iedereen praat Engels met elkaar. Veel komen ook wel uit Ierland, Engeland of Australië, maar er zijn ook een aantal Duitsers bij en een Noors meisje. Wij zijn de enige Nederlanders. Iedereen was al druk in gesprek, en aangezien wij altijd (bijna) Nederlands praten, moesten we er wel even inkomen. Heel veel van de meisjes en jongens die er zijn hebben al veel gereisd of zijn van plan dit nog veel te gaan doen. Er is zelfs een meisje wat al 11 maanden in Cambodja is, en zichzelf er helemaal ziet wonen. Ik vond het wel heel gaaf om al die ervaringen van iedereen te horen en iedereen was ook heel geïnteresseerd in elkaars verhalen en afkomst. We werden meteen mee uit gevraagd, maar we hebben toch maar even nee gezegd, omdat we echt omvallen van de slaap. Ook al is het nu in Nederland pas half 5 ’s middags, we hebben de hele nacht overgeslagen in het vliegtuig, dus we hebben wat in te halen! Morgen begint om 10 uur ’s ochtends onze oriëntatiedag en gaan we allerlei dingen doen en leren. We zijn benieuwd!
We houden jullie op de hoogte van al onze avonturen. Volgens iedereen gaat de tijd hier heel snel voorbij, dus die 2 maanden zullen we omvliegen!
Dikke kus, Anne & Robin
-
15 September 2010 - 14:52
Ailsa:
Lieve meisjes,
Wat een verhaal al, na zo'n korte tijd! Ben blij om te horen dat jullie goed zijn aangekomen, is natuurlijk toch heel wat, even naar cambodja! Went de hitte daar al een beetje?! Denk dat het goed is dat jullie de juiste kleding en alles hebben gekocht! Ben wel jaloers hoor, als ik zo jullie verhalen lees. Denk dat je kijk op de wereld zo veranderd, dat je over twee maanden overal heel anders naar kijkt en veel bewuster gaat leven! Superapart, maar superleuk natuurlijk! Ook wel leuk dat je met zoveel verschillende mensen zit, en dat ze jullie meteen mee uitvragen, klinkt spontaan allemaal!!! Hou me op de hoogte van jullie eerste ervaringen met de kinderen! ben superbenieuwd!
Pas op jezelf, en geniet vooral van alles, want zoals je zegt: het is ook zo weer voorbij!
LOVE u!
liefs, Ailsa. -
15 September 2010 - 15:01
Evie:
Lieve chicks, het avontuur is begonnen! Klinkt allemaal goed, een goed begin van de reis! Geniet ervan en doe voorzichtig. Kus -
15 September 2010 - 15:02
Door:
Verslag gelezen, zie het helemaal voor me met jullie! Wij zeiden vanmorgen al hier, zou Robin niet omvallen met dat zware ding op haar rug? Grappig om dat nu te lezen..
Nou, we zijn erg benieuwd wat er allemaal nog meer op jullie pad komt. Veel skypen! tot snel weer. Veel liefs van het thuisfront. xx -
15 September 2010 - 16:17
Patricia:
Lekker geslapen? Zoveel indrukken in 1 dag tijd en dan die warmte... Airco aangezet? ha, ha.
Als je leest hoe primitief het allemaal is is het toch wel een heel groot wonder dat er internet is!! Leve Skype.
Succes met opstarten, jullie maken er vast een onvergetelijke tijd van.
-
15 September 2010 - 16:41
Els:
Hoi lieve Anne en Robin,
heb even snel wat gelezen en ga dat straks nog even rustig doen (als ik weer thuis ben) Maar fijn dat de reis erop zit en jullie goed aangekomen zijn in het huis. Klinkt allemaal gezellig. Slaap lekker de eerste nacht onder de klamboe! -
15 September 2010 - 16:57
Heleen:
Hee An & Rob!!
Leuk verhaal al over de eerste dag!! Het is nu bij jullie natuurlijk al veel later, jullie zullen vast lekker slapen. Gelukkig hebben jullie een grote kamer en grappig van de badkamer; dat hij half buiten staat! Ik ben benieuwd wat jullie allemaal nog gaan beleven! Kusjes Heleen -
15 September 2010 - 17:20
Dolf:
Ha die meiden,
aan de foto te zien in de tuktuk hebben jullie al veel lol samen.
Ik ben blij dat jullie goed zijn aangekomen, nu even lekker uitrusten en goed slapen,en dan morgen weer vroeg op om de boel te verkennen.
Lieve Robin en Anne ga van de komende 2 maanden
genieten neem veel foto s
en momenten in je op maak er een mooie ervaring van.
liefs Dolf.
P.S. na het verkennen wel aan het werk want het is tenslotte onder schooltijd. -
15 September 2010 - 18:17
Liesanne:
Heee Annee, wat super vet dat je er eindelijk ook bent! 't klinkt allemaal zo bekend en het blijft leuk om de foto's terug te zien! Heeeel veel plezier en geniet en leer veel! Xxx -
15 September 2010 - 20:00
Annemarie Elliott :
Hi Anne,
Wat spannend. Geweldig
verhaal ... ik heb het net aan Oma voor zitten lezen - ik hier in engeland en Oma in Voorschoten - ze kon het verhaal niet op het internet vinden. Ze is nu naar Astrid om the fotos te bekijken. Geniet er van en hier heeft Thomas vandaag zijn rijbewijs gehaald.
Annemarie -
15 September 2010 - 23:44
Fenna:
Hee meiden!
Gelukkig zijn jullie goed aangekomen en dat vliegtuigje viel toch best mee haah ;)
Heb je al even gesproken, hoopte dat de reis stuk soepeler zou gaan dan die van mij pfff
Maar wel onwijs gaaf dat jullie er nu echt zitten en de eerste verhalen klinken in ieder geval goed, gaat vast een top tijd worden en inderdaad, 2 maanden vliegen voorbij, dus geniet echt van elk moment!
Heel veel succes&plezier op school vandaag. En we gaan snel skypen!
Liefs xoxo uit Aussieeee -
16 September 2010 - 07:28
Tjeerd:
Hallo meiden, ik moest erg lachen om jullie verslag. Veel succes met alles. -
16 September 2010 - 08:20
Elzer:
Dag Willy chicks!
Leuk verhaal, ben benieuwd naar de rest van jullie avontuur. 2 prinsesjes in de boes boes, dat wordt nog wat. Al gekke insecten gevonden tussen jullie kussens?
Gauw meer verhalen en foto's!
Daaaaaaaaaaaaaag -
21 September 2010 - 09:40
Marieke:
Heee lieve meiden!!
Leuk om jullie verslagen te lezen... ik krijg alleen geen berichtje in mijn mailbox dat er een nieuw bericht is geplaatst. Hoe kan ik dit fixen? ;)
Mooi dat jullie het zo naar jullie zin hebben! Geniet ervan!!!
Dikke Kus,
Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
