Sihanoukville: Paradise on earth?

Su sdei!
Daar zijn we weer! Na een weekend weg waar we heel erg veel over te vertellen hebben, want wat wij allemaal wel niet hebben meegemaakt! 5 cultuurshocks later kwamen we vanochtend om 6 uur (want we hadden de nachtbus terug genomen) gelukkig weer ‘thuis’ in Siem Reap. Om jullie meteen maar even op de hoogte te stellen, het weekend was GEEN succes. We hadden allebei een hele erge dip en wilden het liefste naar huis. We voelen ons nu overigens weer een stuk beter gelukkig. Maar goed, we gaan bij het begin beginnen!

Vrijdagochtend zouden we om 6 uur met de bus richting Sihanoukville vertrekken, wat ongeveer 9 uur zou moeten duren. Het paradijsje van Cambodja; met witte zandstranden en veel gefeest. We gingen met een groep van 7: Robin, ik, Alex, Phil, Tash, Lisa en Elaine. Phil zou de bus boeken, en in plaats van 6 uur had hij er maar even 8 uur van gemaakt, fijn. Wij waren ’s ochtends rond half 7 op een busje aan het wachten dat ons op zou halen, maar ik voelde me al een tijdje niet zo lekker. Het busje kwam natuurlijk te laat en zat al overvol. Wat erop neerkwam dat ik op het trapje wat naar binnen leidde moest gaan zitten, zonder deur, dus ik moest me super goed vasthouden anders lag ik plat op het asfalt. Door alle hobbels in de weg voelde ik me nog minder lekker, maar gelukkig had Robin een plastic zakje én zat ik bij deur. Maar goed, ergens op een straatje heb ik mijn ontbijt in een roze zakje achter gelaten en voelde me toen ietsje beter. Ik denk dat het het eten is, maar elke keer als ik iets heb gegeten krijg ik hele erge maagkrampen en ook vooral in de nacht. Niet zo heel fijn! Aangekomen bij de grote bus, eindelijk! Zochten we onze plekjes op. De plekjes bleken piepklein te zijn, waardoor we opgevouwen op onze stoel zaten. Ik heb serieus blauwe plekken op mijn knieën van de stoel voor me! De bus zat overvol met Cambodjanen en het was geen bevordering voor mijn misselijkheid dat de wegen super hobbelig waren en de bus dus op en neer en heen en weer ging. Hier hadden meer mensen last van, het schijnt dat ze er bijna vanuit gaan dat je in een bus in Cambodja moet overgeven… We stopen ontiegelijk veel keer, omdat de Cambodjanen veel en vaak moeten eten. Tijdens onze eerste stop stond ons weer een cultuurshock te wachten, want wij stonden rustig onze ananasjes op te eten, toen Lisa vrolijk aan kwam huppelen met iets zwarts in een zakje. Wat het was? Geroosterde tarantulla (ja, de spin!). Inclusief poten en ingewanden werden die smakelijk opgegeten door iedereen in de bus. Lisa at een pootje, maar gaf het toen op. Blegh! De busreis duurde maar en duurde maar, en op het tvtje voorin de bus werden non stop slechte Cambodjaanse karaoke nummers gedraaid. Het ene liedje was nog triester dan het andere, niet echt bevordelijk voor de stemming dus.
Ongeveer 8 uur later kwamen we aan in de hoofdstad, Pnomh Pen. Daar moesten we overstappen op de bus naar Sihanoukville. Cultuurshock nummer 2! We stapten uit de bus en werden aangevallen door allemaal mannetjes die tuktuk’s en gastverblijven aanboden. Een simpel nee was helaas niet genoeg, dus we moesten ze van ons afslaan. De bus naar Sihanoukville wilde net weg rijden, dus we sprongen erin. Aangekomen op onze plaatsen bleek dat op ons kaartje ‘2.45 uur’ stond, wat de reisagent erop had geschreven. Dit was gewoon de tijd dat hij dacht dat we de bus zouden nemen, maar we zaten in de bus van 1.45 uur. We werden er dus netjes uitgebonjourd en stonden weer op het bloedhete, overvolle busstation van de smerige stad. Overal waar je keek stonden krotten, arme mensen, afvalhopen en vooral veel ellende. Daarbij vergeleken is Siem Reap een hele rijke stad. Overal stinkt het, het is heel moeilijk uit te leggen als je er zelf niet bent geweest. Drie kwartier later kwam onze bus dan eindelijk, met gelukkig een hele goede buschauffeur, niet dus. Hij heeft denk ik de motor zo’n 10 keer af laten slaan bij het optrekken en ging voor elk klein hobbeltje op de rem, waardoor wij met onze neus in het stoeltje voor ons zaten. Ook hoorden we een gigantische klap, wat dus een hond bleek te zijn (nu dus dood) en moest de chauffeur niet 1, maar wel 5 keer toeteren ter waarschuwing voor andere vervoersmiddelen. Onderweg stopten we een aantal keer voor de WC, wat nu dus wel letterlijk een gat in de grond was. Je mocht je plasje wegspoelen met een emmer die dreef in een teil met bruin water. Het toppunt was nog dat ik heel netjes in de rij stond te wachten, Tash uit de WC kwam, en er ineens twee vrouwen voor wilden glippen. Ik nog heel beleefd proberen uit te leggen dat ik eerst was, maar het interesseerde ze geen malle moer. Dat moet je niet doen als ik net 10 uur in een bus heb gezeten.
13 uur (!!) later kwamen we uiteindelijk aan in Sihanoukville. Iedereen was al chagerijnig, moe en er klaar mee, en het toppunt werd bereikt door de frietjes die in het vet dreven die we aten bij een plaatselijk hamburgertent. Zoals Robin het zei: ‘Het is gewoon knap om frietjes zo te verknallen!’
Op zoek naar het hotel en gelukkig vonden we iets wat er redelijk normaal uitzag. En kamers met airco en warm (zeg maar lauw) water voor 7 euro per nacht per persoon. Aaah heerlijk!
Dit maakte het weer een beetje goed. Al hoewel de weg naar het hotel echt het toppunt was van een slechte weg, hier kon geen enkele weg die we hiervoor hadden gezien aan tippen. Stenen, modder, vuilnis, etc. Foto bijgevoegd.
Aangekomen op de hotelkamer hadden we echt heimwee en wilden we het liefste naar huis. We hebben hier dus samen even over gepraat en ik heb nog maar even met mijn moeder gebeld. En onze ouders maar zeggen: ‘Jullie moeten je erover heen zetten, dan komt het weer goed.’ Maar op dat moment was dat even heel moeilijk. Zelfs als ik het nu beschrijf, zul je niet denken van ‘Goh wat erg’, maar het was echt even een breekpunt. Alles bij elkaar werd het een beetje teveel. Je kunt het soms gewoon niet meer aanzien hoe zielig het land eigenlijk is. Overal arme mensen, gammele huizen, zielige mensen en vooral heel veel rotzooi en stank. Zin in uitgaan hadden we niet echt, maar we dwongen onszelf om er wat leuks van te maken. We liepen naar dichtstbijzijnde club, wat ook de plaatselijke hoerentent bleek te zijn. Dat viel wel af te zien aan alle kale, oude mannen met alle jonge, mooie Cambodjaanse meisjes. Zo ontzettend vies! Maarja, de muziek was leuk en we kregen gratis ‘buckets’, dus we zijn nog maar even blijven hangen. Ik wilde op een gegeven moment met Elaine kijken wat er boven te zien zou zijn. Nou, dat mocht niet van de bewaker, drie keer raden wat er daar dus gebeurde, jak! Robin is vrienden geworden met een Cambodjaans prostitutie meisje, wat heel lief was en Robin helemaal geweldig vond. Om 3 uur hielden we het voor gezien en gingen we ons airco kamertje opzoeken. Voor het eerst hebben we met een deken geslapen en niet gezweten, heerlijk! Maar de nacht kon niet zomaar beginnen, want om 4 kwam Elaine onze kamer binnen, die bij ons op de grond wilde slapen, uhm waarom? Er kwam een vaag verhaal uit dat Lisa al een uur aan het huilen was en ze niet kon slapen. Wij vonden het natuurlijk onzin dat ze op de grond ging slapen, die koud en hard was, maar ze wilde het perse doen. De volgende ochtend was ze weer naar haar eigen kamer gegaan, met een leuk aandenken voor ons in het bad (lees: kleine stukjes kots). Wij gingen naar de kamer van Elaine en Lisa om te vragen wat zij wilden doen, en het bleek dat zij die avond al die nachtbus terug wilden nemen. Ze zeiden dat ze niet waren gekomen als ze hadden geweten dat de reis zo lang zou duren, maar goed, nu hadden ze maar een dag een nacht in Sihanoukville doorgebracht. Wij gingen ontbijten en kregen te horen dat onze kamer met airco verhuurd was voor de komende nacht. Wij gingen dus op zoek naar een ander hotel en toen we de eerdere hoteleigenaar meedeelde dat we wilden uit checken, was de kamer ineens toch wel beschikbaar, apart. Vol goede moed, want de zon scheen volop, gingen we naar het strand. Witte zandstranden? Vergeet het maar! Een hoop rotzooi op een klein stukje strand, waar alle strandbedjes op elkaar gepropt staan, geen palmboom is te zien en al helemaal geen paradijsje dus. Tegenvaller! Een tip voor als je naar het strand in Sihanoukville gaat: kom tot in de puntjes verzorgd. Er lopen namelijk allemaal vrouwtjes rond met koffertjes waar ze van alles uit toveren. Als je nietsvermoedend op een strandbedje gaat liggen word je door die vrouwtjes overal betast (van je benen tot je oksels), op zoek naar lelijke nagels voor een manicure of pedicure, naar behaarde lichaamsdelen voor een ontharingsbehandeling met touwtjes of naar vastzittende spieren voor een massage. En ze zijn zeker niet bang om je te vertellen dat je lelijke voeten en heel veel haar op je benen hebt. Meteen krijg je overal een proefbehandeling van. Uiteindelijk besloten Robin en ik de ontharingskuur met de touwtjes voor onze onderbenen te doen, omdat we hier niet zoveel zin hebben in scheren onder een koude douche. Dit duurde best lang en deed ook best pijn, ik werd uitgelachen om mijn gekronkel in de stoel. Tot overmaat van ramp kwamen de wolken opzetten en ging het regenen! En niet zo’n beetje ook …
Voor de beenbehandeling hadden we 8 dollar afgesproken, en ze vroegen ons of ze ook onze knieën mochten doen. Natuurlijk mocht dat. Bij het afrekenen wilden ze hier nog even 2 dollar extra voor in rekening brengen. Dat dachten wij dus even niet! Een halve ruzie later kregen wij ons gelijk, maar werden we de hele dag boos aangekeken door al die vrouwtjes. Ze lieten ons tenminste met rust. Maar dan heb je ook nog alle kinderen die rondlopen met dozijnen armbandjes die ze je aan willen smeren. ‘Lady, wanna buy bracelet? Special price for you, only 1 dollar for 2.’ En deze kinderen waren ook heel bijdehand, want ze gingen hele gesprekken met ons aan; over waar we vandaag kwamen, hoe oud we waren, wanneer we weer weg gingen, etc. ook gingen ze bij ons in de stoelen zitten, niet van plan om weg te gaan. Als je nee zei, kreeg je als antwoord ‘Maybe later? If you buy one, buy from me yes?’ Wat de eerste keer nog schattig was, maar tien keer later wat irritant werd. Uiteindelijk kregen we 3 gratis ‘vriendschapsarmbandjes’ van ze, omdat ze ons zo leuk vonden ofzo. Het waren ook wel schattige kinderen, en we hebben toch maar 2 armbandjes van ze gekocht, die ze best mooi konden maken. Vooral mijn naam konden ze goed onthouden en de rest van de 2 dagen werd er van alle kanten naar me gegild. Voor de lunch zijn we maar terug gegaan naar het hotel en daarna kwam Tash op het geweldige idee om naar het casino te gaan. We werden daar aangestaard door alle mensen, het was blijkbaar niet normaal om daar als buitenlander te komen. Robin en ik hebben roulette gespeeld en 8 dollar verloren, oeps. Hierna was er vrij weinig te doen, want het hele stadje is gemaakt om er te chillen op het strand, wat dus niet kon door de regen! Hierna gingen Robin en ik maar even over het strand lopen, want ja, we waren er toch. We hebben toen even hele gesprekken gehad over onze ergernissen, onze dip, onze verwachtingen en doelen. Misschien dat we alles toch een beetje bij moeten stellen, want niet alles voldoet aan onze verwachtingen. Ook het vrijwilligerswerk vinden we moeilijk, omdat we niet het idee hebben dat we daadwerkelijk iets toevoegen, maar misschien dat dat nog duidelijk moet worden. Dit luchtte wel even op, want we voelden ons allebei precies hetzelfde en konden er dus goed over praten. We hebben meteen ook even afgesproken dat we vanaf nu alleen nog maar van elkaar op aan kunnen (want dat is wel gebleken tijdens dit weekend) en dat we dit dus ook alleen maar gaan doen. We zijn heel erg blij dat we hier samen zitten!
We hebben toen het droog werd wel avond gegeten naast de zee wat leuk en mooi was, en toen zijn Lisa en Elaine met de nachtbus vertrokken. Wij hadden een stel jongens ontmoet die aan het reizen waren en die hadden ons verteld over een poolparty bij hen in het hotel, dus wij gingen in bikini’s en jurkjes uit. We begonnen in een bar waar ze bodypaint hadden, dat was even leuk! We hebben iedereen en onszelf helemaal onder gekalkt. De paint was glow in the dark, dus dat zag er leuk uit. Na een tijdje gingen we naar de poolparty, wat geen poolparty bleek te zijn.. Maar goed er was een zwembad, dus we hebben er onze eigen poolparty van gemaakt. Na de jongens sprong ik er het eerste in en de rest volgde. Dit was heel relax en vooral het zitten in de hete hot tub is aan te bevelen. Het was erg gezellig. Na een tijdje was iedereen super moe en besloten we om in onze natte kleren weg te gaan. We vonden een eettentje onderweg en hadden super honger, dus gingen daar wat eten. Voor mijn maag nam ik alleen maar noedels, maar Tash en Robin gingen voor de hamburger. Helaas leek deze op een schoenzool en kregen ze spontaan maagpijn na het eten ervan. Ik had ondertussen een discussie met een man die naast me zat over de bodypaint op onze kleren. Ik had een best grote vlek op Robins jurkje gekregen en was ervan overtuigd dat ik die eruit kon krijgen. Ik heb van mijn moeder geleerd dat alle vlekken eruit gaan, als je maar hard genoeg probeert. Dus dat moest mij ook lukken! Nou, daar was die man het niet helemaal mee eens. Het gesprek ging ongeveer als volgt.
Ik: ‘I think I can get it out.’
Hij: ‘No you can’t.’
Ik: ‘Yes I can.’
Hij: ‘No you can’t.’
Ik: ‘Yes I can.’
En zo ging het nog even door.
Hij: ‘I brought to every drycleaner in my town, and no-one could get it out.’
Ik: ‘Well I’m going to try!’
Pff, waar bemoeit ie zich mee. Natuurlijk had hij nooit bedacht dat je de vlek er bij thuis komst direct uit moest halen! Dus ik ging aan de slag met shampoo en een tandenborstel (van het hotel) en ja hoor, ik kreeg de vlek eruit! Robin blij en ik kreeg gelijk. Ons hele gezicht was geel van de bodypaint wat ook veel geschrob kostte om dat eraf te krijgen.

Zondag besloten we om overdag weg te gaan, want we zagen alweer een donkere lucht aankomen. Maar we hadden weer pech! Er reden geen bussen meer na 7 uur ’s ochtends. Phil wilde trouwens de bus van half 6 nemen, omdat hij de Grand Prix thuis wilde kijken, maar hij had zich verslapen. Daar zaten we dan, op het strand, met al onze Cambodjaanse vrienden (de kinderen en de vrouwtjes), in de plensregen. Uit ellende hebben ik en Robin nog maar even een manicure genomen voor 2 dollar waarvan mijn nagellak er nu alweer half af is. Er was een jongetje waarvan we zeker waren dat hij later een ladyboy zou worden. Hij had namelijk een shirtje aan met ‘Girls stuff’ en had hele vrouwelijke trekjes. Hij raakte Robin ook steeds op een hele aparte manier aan. En toen liet ie zijn nagels zien: een French Manicure, haha. Hij heeft ons haar ingevlochten, want dat vond hij leuk om te doen. Ik kreeg een beetje de Anita look, maar bij Robin zat het erg leuk. Na een beetje aangemodder gingen we maar lunchen. Robin had heel veel pech, want die kreeg een heerlijk bord biefstuk met super veel stukjes vet. Die avond kreeg ze lasagna, wat niet eens op lasagna leek, en moest dit natuurlijk wel betalen, maar had na één hap al maagpijn. Na het avondeten gingen we ons even omkleden, met de fijne ontdekking dat er een gigantische kakkerlak onder Robins backpack zat. We werden opgehaald in een tuktuk die ons naar de bus zou brengen. Wij daar inproppen met z’n vijven en alle backpacks. Zegt de chauffeur dood leuk dat er nog iemand bij moet en of Robin haar backpack even onder de voeten wil schuiven. Nou nee.
Een paar minuten later zegt de chauffeur ineens tegen Alex dat ze naar de onderkant van de tuktuk moet kijken. Volgens de man waren we te zwaar beladen en moest er een persoon uit. Maar net moest er nog één bij? En toen moest er nog één uit! Daarna vertelde hij dat we eigenlijk bovenaan de heuvel werden opgewacht en dus net zo goed konden lopen; zeg dat dan meteen! Gelukkig liet Alex ook nog even een koffer op Robins pijnlijke teen vallen, en de ramp was compleet.
De nachtbus was voor ons een heel nieuw fenomeen, het interieur bestaat namelijk alleen maar uit hele kleine bedjes. Op zich wel fijn, want dan kun je makkelijker slapen. Denk je, want door al het gewiebel, gehobbel en geschok viel ik elke keer bijna uit mijn bed. Toen heb ik toch maar even een slaappil ingenomen en de rest van de reis in coma gelegen. Toen de bus om 6 uur stopte was ie nog niet helemaal uitgewerkt, dus ik leek net dronken. Bij thuiskomst hebben we nog even 3 uur geslapen en toen ging het wel. We hadden allebei een opgelucht gevoel; we zijn weer ‘thuis’. De dip werd al minder. We hadden gewoon veel meer verwacht van het uitstapje, dus we moeten voortaan onze verwachtingen een beetje bijstellen en misschien meer informatie inwinnen. We hebben onze les voorbereid, want we kregen van Theavy te horen dat ze met de directeur had geregeld dat we van klas mochten wisselen. We hadden namelijk eerst gevorderde kinderen, wat eigenlijk helemaal niet goed bleek te zijn voor ons onderzoek wat we voor de Pabo moeten doen. We vroegen of hij het nog erg vond dat we er vrijdag niet waren geweest, want achteraf bleek dat er toch school was, terwijl we het nog na hadden gevraagd. Maar hij vond het helemaal niet erg.
We kwamen aan op de school, onderweg nog even flink nat geregend, en de Kmer leraar die we eerst hadden kwam naar ons toe. Hij dacht dat ik nog bij hem in de klas bleef en Robin naar een andere klas ging, alles is hier zo goed geregeld… maar nee, we willen echt samen blijven. We kregen dus een andere klas, gelukkig. Hier waren we heel erg blij mee, want dit bleek te perfecte klas voor ons. 42 kindjes van 8 jaar tot en met 16 jaar met een basisniveau Engels. De Kmer leraar in die klas was heel behulpzaam met het vertalen. We hebben heel veel dingen met ze kunnen doen en het niveau goed kunnen vaststellen. Het lesgeven ging erg goed. Wat ook hier weer bleek, is dat de kinderen veel weten omdat ze het nazeggen, maar eigenlijk geen idee hebben van wat ze zeggen. We kunnen de basis dus flink versterken. Ook hebben we een “hello’ en een ‘goodbye’ liedje geïntroduceerd. Het was erg grappig, want wij gingen de liedjes voorzingen, en jullie weten dat wij enorme zangtalenten zijn. Dus de kinderen hebben ons goed uitgelachen, maar vonden de liedjes wel erg leuk. Bij terugkomst konden we vaststellen dat we al een beetje uit ons dipje begonnen te raken. Na wat boodschapjes en Skypen, werden we door wat vrijwilligers gevraagd om mee te gaan naar een Cambodjaanse dansles. Dat leek ons wel wat, dus we gingen samen met Tash, Anne, Laura en Binh en Meesa (de meisjes van het huis) naar één of andere open garage. Daar stond een muziekinstallatie klaar en waren nog meer mensen, wij als enige blanken. Het dansen was super leuk, maar erg moeilijk. De meeste liedjes hadden ze al vaker gedaan, dus de dansjes gingen erg snel. Het was erg lachwekkend, want we snapten er soms niets van, en dat vonden de anderen ook. Maar het was heel erg leuk om te doen, dus we zijn van plan om dit iedere maandag te gaan doen. Op een leuke manier toch nog wat aan sport doen, zullen we maar zeggen. Morgen schijnt er aerobics in het park te zijn, met zo’n 200 vrouwen tegelijk, dus misschien gaan we daar ook wel aan meedoen.
We hebben nog even Indiaas gegeten, wat mijn maag helaas ook niet zo fijn vond. Hopelijk gaat het snel over.
Een coördinator van dit project is Nederlandse, Annemarie, en zij is getrouwd met Jeack, een Cambodjaan. Samen hebben ze net een babytje gekregen. Jeack kwam vorige week naar ons toe, om te vragen of wij hem misschien 3x in de week Nederlandse les willen geven, omdat hij ook wat Nederlands wil kunnen praten tegen zijn dochtertje als zij opgroeit. Dit gaan we morgenochtend om 11 uur doen, dus dat wordt denk ik wel leuk!
De komende tijd voor ons dus even geen weekendtripjes meer, al hoewel we volgende week zondag wel naar een waterval gaan, maar dat is maar een dag en schijnt heel mooi te zijn.

We hebben in ieder geval wel weer veel meegemaakt en geleerd en we zullen vast nog veel aan deze ervaring hebben, al is het niet altijd even leuk.
We houden jullie op de hoogte, morgen meer!

Liefs, Anne & Robin

p.s. Foto's volgen morgen, dus check regelmatig voor een update, ze zijn zeker de moeite waard ;)